Kalabalık, kademeler halinde toplanmış: Her yeni kademe, ilerlemek için çok daha büyük güçlükler ve çaba demek. Kademe kademe geride bırakıyorum insanları ama peşime takılmış tek bir tanesiyle aramdaki farkı bir türlü açamıyorum. Ben nereye, o oraya… En dar dehlizlerden türlü zorluklarla geçerken ben, o adeta kayıyor kalabalığın içinde ve bir şekilde yakalamayı başarıyor beni.
Tanıyorum bu çocuğu, aynı amfideyiz. Lisede Geveze benim için nasıldıysa üniversitede de bu çocuk aynı benim için: Sürekli olarak hakaretlerime, hakaret ağır oldu biraz, iğnelemelerime göğüs germek zorunda kalan ama bunları umursamayan esprili, eğlenceli herhangi bir insan… Bana eşlik etmesinde, kalabalığı aşarken benim çektiğim zorlukları çekmeyişinin moral bozuculuğu dışında, hiçbir sakınca yok.
Çok zorlanıyorum ilerlemekte. Çok da yoruluyorum. Ama nihayet bir konum buluyorum kendime. Şebnem Ferah manzaralı, mükemmel bir yer üstelik… Yeni şarkı başlarken neşem, enerjim yerine geliyor. O, “Benim adım Orman.” diye bağırıyor. Benim adım Papatya ve önümde duran asla tanışmayacağım kızın adı Yasemin. Yine de herkes gibi biz de eşlik ediyoruz şarkının sözlerine, adımızın Orman olduğunu haykırıyoruz dağlara taşlara.
Şarkının nakaratı geride kalıyor. Sözü tekrar işin ehline, sadece ve sadece Şebnem Ferah’a bırakıyoruz. O sırada amfiden arkadaşım dürtüyor beni. Beni sevdiğini söylüyor. Gözlerimi büyütüyorum. Gürültüye rağmen oldukça net bir mesaj gönderiyorum ona, sadece gözlerimi büyüterek. Panik yapıyor, sevgisinin arkadaşça olduğunu geveleye geveleye kısıyor sesini. Yazık, sönüyor hevesi. Benimse şu an herhangi bir şeyle, mesela onun hayal kırıklığıyla, ilgilenme lüksüm yok; şarkının kalanıyla ilgileniyorum. Çünkü kalabalık içindeki herkes gibi benim adım da Orman.
Papatya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Alakalı alakasız söyleyecek sözün, anlatacak anı'n varsa sen de paylaş.