Halkın Bankası

Param yok. Hani “Cebimde az bir şey kaldı.” anlamına gelmesin bu, hiç yerli para yok cepte: Sıfır. Cüzdanımda maddi değeri olan iki kâğıt parçası var. Biri annemin birkaç yıl önce “Çok zorda kalırsan bozdurup harcarsın.” diyerek verdiği 5 dolar. Ötekiyse EGO kartı: Ankara’nın akbili, akıllı biletten daha dandik, karton bir versiyonu. Banka kartımda da az biraz para ama onu kullanmak için bir bankamatiğe ihtiyaç var.

Yurttayım. Şehirlerarası yolun kenarına inşa edilmiş devlet yurdunda… Buralarda bir bankamatik bulma ihtimalim döviz bürosu bulma ihtimalimden çok daha yüksek, öyle sanıyorum. Dolayısıyla doları okutma niyetinde değilim. Üstümü değiştiriyorum, Ankara sıcağında dışarı atıyorum kendimi.

Halkbank… Param onların elinde, dolayısıyla bir Bank 24 bulmak mecburiyetindeyim. Kendi kendime düşünürken bile böyle sofistike, “mecburiyetindeyim” gibi bilmiş cümleler kuruyorum. Çok entel olsam gerek. Yurdun kapısından çıkıyorum ve hemen solumda bir Ziraat Bank bankamatiği buluyorum. Paramı diğer kartta, Ziraat’ınkinde saklamadığım için küfrediyorum kendime, entelliğimi yitiriyorum.

Tüm Halkbankların merkezi, Halkbank genel merkezi kapı komşumuz… Tüm bir merkezin çevresinde para çekebileceğim yerin olmayışı onların ayıbı, buna emin olmak için binanın çevresinde iki kez dönmüş olmaksa benim. Kızgın güneş aptallığım yüzünden daha da kızmış olacak, gözlerimin canına okuyor, onları açık tutmakta güçlük çekiyorum.

Ana yola çıkıyorum: Eskişehir yoluna. Yolun bulunduğum tarafında beş benzinci var. Karşıdaysa çorak topraklar, devlet malı arsalar… Hani benzincilere insanlar uğrar ya, belki o insanların yararlanabileceği bir bankamatik de konmuştur umuduyla gezinmeye başlıyorum. Bir tane buluyorum da: İş Bankası.

Makûs talihime boyun eğmek zorundayım. EGO kartımı çıkarıp otobüse biniyor, büyükçe bir alışveriş merkezinin önünde iniyorum. Bir tarafta yapıyı büyütmek için devam eden çıplak inşaat, diğer tarafta “Ankara Alışveriş Festivali*” kapsamında süslenip bolca takı takmış, bolca makyaj yapmış bir bina. İçeri giriyorum, elektronik haritaya göz atıyorum, en alt kata iniyorum, bankamatikleri buluyorum ve nihayet… Yok. Bir sürü bankamatik var. Halkbank yok. Otobüs parasına ek olarak 2 liramı da Akbank’a bırakıyorum, Halkbank kartımla biraz para çekip çıkışa ilerliyorum.

Gelirken fark etmemiştim. Kart satışı yapılıyormuş. İki güzel kadın masaya oturmuş avlayacak kurban bekliyorlar. Arkalarında “Festival tadında bahar şenliği”, “Halkın bankası Halkbank” yazıları… Halkın bankasıymış, hadi lan oradan. O iki kadın satış yapmaya çalıştıkları alışveriş merkezinde satışını yaptıkları kartın kullanılabileceği bankamatiğin olmadığından haberdar mı acaba? Zannetmiyorum. Çıkıyorum.

Yurda dönüyorum. Kapıdan girecekken hemen solumda bir Halkbank bankamatiği buluyorum. Yine küfrediyorum kendime.

Suskun Geveze

*: Orijinali yazdığım gibi “Ankara Alışveriş Festivali” olmalıydı ama sağda solda “Shopping Fest” diye tanıtıyorlar etkinliği.