Tiyatro Maskesi

Yataktayım. Ağzımın yarısı kapalı, diğer yarısıysa yastığıma salya akıtmakla meşgul… Uyanığım, bilincim açık, iki tane iki dört eder ama şu an ağzımı kapatamıyorum. Yatmak için öyle bir pozisyon bulmuşum ki kapanmıyor meret. Yastığım sırılsıklam. Ağzımı kapatmakla uğraşmak yerine kalkmayı tercih ediyorum. Bu musluğu sıkmanın başka bir yolu yok. Kalkıyorum ve yastığın halini görüyorum. Akşama kadar unutacağım bir not bırakıyorum kendime: Yastık kılıfını değiştir!

Lavabodayım, aynanın karşısına geçiyorum, yüzümü yıkıyorum. Gözlerimdeki çapaklardan kurtuluyorum. Gözlük camlarımın numarası çok büyük… Ve o gözlük şu an gözümde değil. Aynadaki beni doğru düzgün seçemiyorum bile. Odaya dönüp gözlüğümü buluyorum.

Bu arada bir gariplik seziyorum yüzümde. Evet, evet… Sağ tarafım uyuşmuş durumda. Parmağımla dürtüklüyorum dudağımı. Parmağım dokunuyor, farkındayım ama dudağım hissetmiyor. Çok ilginç… Salya yüzünden tahriş olmuştur belki yüzüm. Ama hayır, o zaman acır, rahatsız ederdi beni. Buysa içimi hoş eden bir uyuşma. Tekrar lavaboya gidiyorum. Aynanın karşısına geçiyorum. Yüzümü, yüzümdeki ayrıntıları seçebiliyorum. Nedense gülümsüyorum. Ve gülümseyişimi aynada görür görmez… Ehehuheuhe… görür görmez… Eheuhehe… Ve gülümseyişimi aynada görür görmez kahkahalara boğuluyorum.

Yüzümün yarısı felç olmuş durumda. Ciddiyim. Yarısı tepkisiz bir suratım ve gerçekten çok komik bir görüntüm var şu an. Yüzümün bir yarısı gülüyor, öteki yarısıysa hissiz, boş bir ifade takınmış. Hani tiyatroyu, tiyatroculuğu temsil eden bir sembol var ya: Bir yanı seviniyorken öteki yanı üzülüyor görünen maske. İşte şu an, yüzümü o maskeye giydirmiş gibi görünüyorum.

İçimden bir ses bu durumdan endişe etmem gerektiğini söylüyor. Ama zaten yapı’m gereği panik olabilen bir insan değilim, ezelden beri böyledir bu. O yüzden içimden gelen o sesi sallamıyorum. Öteki bir sesse “Aynaya bir kez daha bak.” diyor. Bakıyorum. Eheuheuhehue… Çok komik ya…

Meteor