Buradan doğrulmam, telefonu susturmam epey zaman alacak. Bu arada dün geceden söz edeyim biraz. Derin bir sessizlik… Sanırım bunu başaramayacağım. Ne içmiştik ki biz? Neyse… Belimin altındaki telefonu buluyorum, susturuyorum.
“İngilizce Müneccim… Müret… Müter… Mütercim Tercümanlık” okuyorum. Günlerden ne olduğunu bilmiyorum ama alarm çaldığına göre 2 saat sonra dersim var. Kalkıyorum kanepeden. Cüzdan, öğrenci kimliği, anahtarlarım, ego kartı, sigara… Elimde duran telefonu kaybetmezsem bu beş objeyi bulduğumda okula gitmek için önümde engel kalmayacak. Hepsini buluyorum, telefonsa elimde. Hazırım.
Bahçeli ya da Tandoğan’daydı arkadaşlarımın evi, oradaydım. Birkaç dakikalık yürüyüş ardından bir durakta buluyorum kendimi. Hacettepe’ye giden otobüsler buradan da geçiyor. Şu ünlü 230 numaralar… İlk gelene biniyorum. Milli Kütüphane’ye gelene dek etrafı seyrediyorum.
Milli Kütüphane’nin önündeyiz. Üzerime bakıyorum. Neyin kafasını yaşıyorum lan ben? Bunlar benim pijamalarım… Pijamayla gidiyorum okula! İnanamıyorum kendime. Aklım başımda değil, ne yaptığımın farkında değilim. Ağzım bira ve votka kokuyor, üzerimde pijama var ve ben bu halde derse gidiyorum, öyle mi? Bu arada dün ne içtiğimizi de hatırladım: Bira ve votkaydı.
Otobüsten iniyorum. Çevreye bakıyorum. Daha önce çok kez geçtim buranın önünden, okula giderken geçilen herhangi bir duraktan farksızdı burası. Peki ya nasıl geri döneceğim? Birkaç dakika boş boş düşünmekle geçiyor. Yolun karşısına geçmeyi akıl edebiliyorum. Pijamam belimde rahat durmuyor. Sahi, ego kartı, telefon, cüzdan, anahtarlar, sigara ve kimlik nasıl sığdı bu ceplere?
Anonim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Alakalı alakasız söyleyecek sözün, anlatacak anı'n varsa sen de paylaş.